မနက္စာကို အဆင္ေျပသလို စားေသာက္ထားၾကရတဲ့ ေစတနာရွင္ေတြဟာ တံတားတဘက္မွာ ဆက္လက္ၿပီးရွိေနပါ တယ္။ သူတို႕ေတြဟာ တဦးနဲ႕တဦး ခင္မင္ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြမဟုတ္ၾကပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္သူတို႕ရင္ထဲမွာတခုတည္း ေသာတူညီမႈရွိေနပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြကို လူသားျခင္းစာနာတဲ့ အကူအညီေတြ အျမန္ ဆံုးေပးခ်င္ေနတာပါ။ သူတို႕အားလံုး ဆႏၵေစာေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္အေနအထားနဲ႕တံတားရဲ႕ႀကံ႕ခိုင္မႈက အား လံုးထင္သလိုမေကာင္းလာဘဲ တံတားကိုျပင္ဆင္ရန္အတြက္ ပိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ တံတားကို မိုးလင္းတာနဲ႕ေကာင္း ေအာင္ျပင္ရမယ္လို႕ တံတားကို တာ၀န္ခံျပင္ဆင္မယ့္ အင္ဂ်င္နီယာ ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္က ေျပာေနပါတယ္။ တခုရွိတာ တညတည္းနဲ႕ အခ်ိန္မွီၿပီးစီးႏိုင္ပါ့မလားဆိုတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ သံသယျဖစ္စရာေကာင္းေအာင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ ရရွိမယ့္အခ်ိန္နဲ႕ရွိတဲ့ လူအင္အားက လံုေလာက္မႈမရွိဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုးေနာက္ျပန္လွည့္လာၾကပါၿပီ။ ကားေတြကေတာ့ ဘိုကေလးကေန ျပန္ထြက္ဖို႕လမ္းမွာေတြ႕ေနရ သလိုကၽြန္ေတာ္တို႕ေပးတဲ့ သတင္းစကားကိုလဲ သိပ္ၿပီးမယံုၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လမ္းႀကံဳလိုက္လာတဲ့ ေစတနာ ရွင္အဖြဲ႕ကေတာ့ တံတားတဖက္မွာရွိတဲ့ လူေတြကို ညစာစားလို႕ရေအာင္ စီမံခ်င္တယ္လို႕ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ လဲတတ္ႏိုင္သေလာက္ကူညီၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီတဖက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုယ္တိုင္ ဒုကၡသည္ ျဖစ္ ေန ပါၿပီ။ ဘာလို႕လဲဆိုရင္နယ္ေျမအေနအထားနဲ႕ အေျခအေနေတြကို ေကာင္းေကာင္းမသိေသးသလို ဘယ္မွာ အိပ္ရမယ္ ဆိုတာ ေ၀ခြဲမရေသးပါဘူး။ ဒါနဲ႕ ထမင္းေတြပို႕လို႕ရေအာင္ ဆိုင္ကယ္ေတြငွားရပါတယ္။ အဲဒီလိုငွားဖို႕အတြက္ေတာ့ ၿမိဳ႕အ၀င္အထြက္ဂိတ္က အရာရွိတေယာက္က ဆိုင္ကယ္အငွားလိုက္သူေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနာက္ကို လိုက္သြား ဖို႕ေစလႊတ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ မြန္ျမတ္ဂရုဏာဆိုတဲ့ အဖြဲ႕က ေနစီစဥ္ၿပီး တံတား ံတဖက္က သူေတြည စာစားဖို႕ ကူညီပါတယ္။ အဲဒီဘက္ျခမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕က လူေတြလဲေရာက္ေနပါတယ္။ ညစာေတြကို ပို႔မယ္ လုပ္တုန္း တံတားေပၚကေန ဆိုင္ကယ္ေတာင္သြားမရေတာ့လို႕ ေအာက္ဖက္ေခ်ာင္းထဲကို ေလွနဲ႕ကူးၿပီး ပို႕ရတယ္ လို႕ေျပာၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ညအိပ္တည္းခိုစရာေနရာတခုကို ျပန္လည္ရွာေဖြရာမွာေတာ့ တည္းခို ခန္း ေတြအားလံုးကေတာ့ လူေတြနဲ႕ျပည့္ၾကပ္ေနတာေတြ႕ပါတယ္။ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာ တည္းခိုေနသူေတြအားလံုး ကလဲ ကုလ နဲ႕အျခားေသာ အစိုးရမဟုတ္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြကျဖစ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အေနနဲ႕ အခန္းကို ရဖို႕ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ ဘိုကေလးကို ကၽြန္ေတာ္တို႕တူတူလာၾကတဲ့ အလွဴရွႈင္ေတြတည္းေနတဲ့ ေနရာမွာ ဘဲလာေနဖို႕ေျပာလာတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အဲဒီမွာဘဲညအိပ္ဖို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။ အိမ္က အေတာ္က်ယ္ ၀န္းပါတယ္။ ေရေတာ့မိုးခ်ဳပ္ေနတာရယ္၊ေဒသေျပာင္းေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္မနက္မွခ်ိဳးဖို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ညစာကိုလဲ အဲဒီမွာဘဲစားလိုက္ၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕အိပ္လိုက္ၾကပါတယ္။ မနက္က်ရင္ ဘာေတြဆက္လုပ္မယ္ဆို တာ ေ၀ခြဲလို႕မရေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕တူတူပါလာတဲ့ ပစၥည္းသယ္တဲ့ကားေတြကေတာ့ တံတားတဖက္မွာ ရွိေန ဆဲျဖစ္သလို အဲဒီပစၥည္းေတြကို ဘယ္လို ေ၀ငွျဖန္႕ျဖဴးရမယ္၊ ဘယ္မွာ သြားေရာက္လွဴဒါန္းမယ္ဆိုတာကလဲ အခုမွ ေမးျမန္းစံုစမ္းေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။
ညဘက္၁၀ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕အတူလိုက္လာတဲ့ဆရာ၀န္တေယာက္ အေမာတေကာနဲ႕ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ သူေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းလာ ပံုရပါတယ္။ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ ေစတနာ့ ၀န္ ထမ္းဆရာ၀န္ဦးေလးႀကီးက တံတားတဘက္မွာ ပိတ္မိေနတဲ့ ကားတန္းထဲမွာ ေရာက္ေနခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ၁၀ မိုင္ ေလာက္ခရီးကို လမ္းေလ်ာက္၊ ကားႀကံဳစီး၊ ဆိုင္ကယ္ ငွားစီးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕တည္းေနတဲ့ေနရာကိုေရာက္ လာခဲ့ တာပါ။ သူ႕ရဲ႕ေဆးပစၥည္းနဲ႕ အ၀တ္အစားထုတ္ ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ သူလဲမသိေတာ့ပါဘူး။ ဘာဘဲ ျဖစ္ ျဖစ္ စိုးရိမ္စရာေတာ့မရွိပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကားတန္းထဲက တစီးစီးမွာအဲဒီပစၥည္းေတြရွိ ေနမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတာ့ ညကို ပင္းပန္းေနတာေတြေျဖေလ်ာ့ရင္းအိပ္သြားၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိပ္မက္ေတြထဲမွာေတာ့ ပ်က္စီးေနတဲ့ ၿမိဳ႕ရဲ႕ ျမင္ကြင္းေတြက စီးေျမာလိုက္ပါေနပါတယ္။ ေျခာက္ျခားစရာမဟုတ္ေပမယ့္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ ေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ၊ အားမရစရာျဖစ္ေနရတဲ့ အကူအညီေတြနဲ႕ ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ျပႆနာေတြက ည ကို တစျခင္း ကိုက္စားပစ္လိုက္ပါတယ္။ ေခြးေတြ အလြန္အူေနတဲ့ ေမွာင္မိုက္ည ၀န္းက်င္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တည္းေနတဲ့ အိမ္က မီးစက္သံ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းက တမ်ိဳးနားေထာင္ေကာင္းေအာင္ စည္းခ်က္မွန္ေနပါတယ္။
အာရံုတက္ခ်ိန္ေရာက္လာပါၿပီ၊ တည္းခိုတဲ့ အိမ္က အဖြားအိုရဲ႕ ျမန္မာဓေလ့အတိုင္း ေစာေစာထ ဘုရား ၀တ္တက္ ျခင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကို မဂၤလာရွိစြာ ႏိုးထေစခဲ့ပါတယ္။ မနက္ပိုင္း မွာကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရခ်ိဳးၾကၿပီး ဘာ ဆက္လုပ္ မယ္ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ကို ဆြဲၾကပါတယ္။ တံတားကေတာ့ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ထပ္ၾကာပါလိမ့္ဦးမယ္။ ေသျခာ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘယ္လိုမွ တံတားတဖက္က ပစၥည္းေတြကို သယ္ေဆာင္ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို ရန္ကုန္မွာလဲ ပစၥည္းေတြေရာက္လာဖို႕ ေတြနဲ႕တျခားကိစၥေတြ ရွိေနပါတယ္။ ဆက္လက္ၿပီး ဒီမွာ ေန ေနမွာလား၊ ျပန္ဆင္းၿပီး ပစၥည္းေတြသြားယူမွာလား မေသျခာေသပါဘူး။ ကားေတြျပန္ထြက္လို႕မရတဲ့အတြက္ ရန္ကုန္ျပန္ဆင္းရာမွာ ေရေၾကာင္းကိုသာ ေရြးခ်ယ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ရာသီဥတုက သိပ္မေကာင္းပါဘူး၊ ေနာက္ထပ္ မုန္တိုင္းငယ္တခု ဆက္လက္လာႏိုင္ေၾကာင္းသတင္းက ေၾကျငာထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မနက္ ပိုင္းေတာ့ရာသီဥတုက ၾကည္လင္ေနပါေသးတယ္။ မေရရာမႈမ်ား ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ က ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ကို ေသျခာ မခ်ရေသးခင္မွာ မနက္စာကို စားေသာက္ရန္သာ စိတ္ေစာေနၾကပါတယ္။ ဘိုကေလးရဲ႕ အေကာင္း ဆံုးစားစရာကေတာ့ မုန္႕ဟင္းခါးလို႕ သိပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ ဒီအခ်ိန္မွာ ငါးနဲ႕ခ်က္ထားတာ ေတြကို စားခ်င္တဲ့ ဆႏၵမရွိေသးပါဘူး၊ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ေရတက္ေလတိုက္မႈေတြျဖစ္ကာ လူအမ်ားအျပားဟာ ေရထဲမွာ ေသဆံုးကုန္ၾကပါတယ္။ ေဒသခံေတြအဆိုအရ ဘိုကေလး တခုတည္းမွာတင္ လူ ငါးေသာင္းေလာက္မက ေသဆံုးခဲ့တယ္လို႕ဆုိပါတယ္။ လူေသနဲ႕ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ၀က္အေသေကာင္ေတြဟာ ျမစ္ထဲမွာ ေျမာေနတာ ကိုအေစာပိုင္းရက္ေတြက ျမင္ေတြ႕ရတယ္လို႕ ေဒသခံေတြက ေျပာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေရထဲက ငါးေတြကိုစားဖို႕ ကၽြန္ေတာ့အဖြဲ႕ကသူေတြက ျငင္းဆန္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေရာက္တဲ့အခိုက္ျမည္းစမ္း ခ်င္ပါတယ္။ သတင္းေတြအရ ၀မ္းေရာဂါေတြျဖစ္ပြားေနတယ္ ဆိုေသာ္လည္း ေဆးရံုနဲ႕ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ၀မ္းကိုက္ ၊ ၀မ္း ပ်က္ေနသူမရွိသေလာက္နည္းေနပါေသးတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မုန္႕ဟင္းခါးကို စားဖို႕ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အတူ ဘာညာ၊ ကိုႀကီးေက်ာ္တို႕ ကပါ မုန္႕ဟင္းခါးလိုက္စားၾကပါတယ္။ တကယ့္ ကို ရန္ကုန္နဲ႕ကြဲလြဲေနတဲ့ အရသာေကာင္းေကာင္းေလးကို ခံစားရပါတယ္။
ေန႕လည္ေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စက္ေလွနဲ႕ျပန္မလား ေနာက္တည အိပ္မလား ျဖစ္ေနပါတယ္။ အိပ္လိုက္ လို႕လဲ ျပႆနာမရွိပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အမ်ားကေတာ့ ျပန္ခ်င္ေနပါတယ္။ လမ္းေၾကာင္းက ေတာ့ ဘိုကေလးကေန ဖ်ာပံုကိုေရလမ္းကတဆင့္သြားေရာက္ၿပီး ဖ်ာပံုကေန ကားနဲ႕ရန္ကုန္သြားၾကမွာပါ။ ေနာက္ဆံုး အဆင္ေျပရင္ သြားၾကမယ္ဆိုၿပီး စက္ေလွကို ငွားပါတယ္။ စက္ေလွကို ငွားခ်ိန္မွာဘဲ မိုးေတြေလေတြ တရၾကမ္း က်လာတာနဲ႕ စက္ေလွနဲ႕သြားမယ့္ အစီအစဥ္ကို ျပန္ဖ်က္ရမလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သြားရမယ့္ ခရီးက အနည္းဆံုး ၃ နာရီကေလ ၄ နာရီေလာက္ၾကာမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေန႕လည္ ၁နာရီထိုးေက်ာ္ေနပါၿပီ။ မေမွာင္ခင္ေတာ့ ဖ်ာပံုေရာက္မွျဖစ္ပါမယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ရန္ကုန္ဆက္ဆင္းမွာ ျဖစ္သလို လမ္းမွာ ေမွာင္သြားလို႕ လဲမျဖစ္ပါဘူး။ ေန႕လည္ ၂ နာရီမွ မိုးေလ၀သ မေကာင္းရင္ေတာ့လံုး၀လက္ေလ်ာ့ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေဒသခံေတြက ေတာ့ ဒီလိုမိုးေလနဲ႕မသြားေစခ်င္ၾကပါဘူး။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ဘိုကေလး ျမစ္၀ ကေန ရိုးေလးထဲကို အဆင္းမွာ မိုးေလႀကီးရင္ အႏၵရာယ္ရွိလို႕ပါ။ ေနာက္ေတာ့ ကံတရားက ကိုယ့္ဘက္ပါတယ္ဆိုမလားဘဲ ၂ နာရီ သာသာေလး မွာမိုးေလ၀သက အေတာ္ေလး လက္ခံႏိုင္စရာ အေျခအေနကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မဆိုင္းမတြ ဘဲ အျမန္ ဘဲကမ္းနားစပ္ကို ဆင္းၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ရန္ကုန္မွေနၾကသူေတြမို႕ေရလမ္းသြားရမွာ ကို အားလံုးနီးပါး စိုးရြံ႕ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ ေတာ့ စြန္႕စားရင္ခုန္မႈျဖစ္ပါတယ္။
စက္ေလွေပၚကို ေရာက္ၾကပါၿပီ။ စက္ေလွကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လူ ၈ေယာက္ စီးေလာက္ရံုေလးပါဘဲ။ အမိုးထဲမွာ အားလံုး ထိုင္မရတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အပုေလး ၊ သူေတာ္တို႕ သံုးေယာက္က ေနာက္မွာ ထိုင္စီးပါတယ္။ စက္ေလွကေတာ့ထြက္ပါၿပီ။ မိုးေလးကေတာ့တဖြဲဖြဲပါ။ ေရွ႕မွာေတာ့ဘာေတြဆက္ျဖစ္မယ္မသိေသးပါဘူး၊ ေရက်ေန ခ်ိန္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ေရဆန္တက္ေနရပါတယ္။ လွိဳင္း မႀကီးေပမယ့္ ဘိုကေလး ကမ္းနားက အပ်က္ အဆီးေတြကိုၾကည့္ရတာ စိတ္ပ်က္စရာပါ။ ဆန္ေတြပုတ္ေနတဲ့ အနံ႕ဆိုးႀကီးကလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကုိ အေႏွာက္ အယွက္ေပးပါတယ္။ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ မွာေတာ့ ျမစ္က်ယ္ႀကီးကေန ရိုးထဲစ၀င္ပါတယ္။ ၀င္တယ္ဆိုရံုဘဲ ေလွသမားက ညႊန္ျပလို႕ ၿခံဳတခုမွာ ခ်ိတ္ေေနတဲ့ အေလာင္းတခုကိုေတြ႕ပါတယ္။ ရက္ ၂၀ ေက်ာ္ေနတာေတာင္ အေလာင္းက အရိုးမက်ေသးပါဘူး။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ဒီေဒသက ေရခ်ိဳေရငံ စပ္ေနတဲ့ အတြက္ အေလာင္း ေကာင္ေတြက ငါးဆားနယ္လို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႕အရိုးမက်ႏိုင္ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ရိုးကေလး က ေတာ္ေတာ္ေလး က်ဥ္းပါတယ္။ ဒီေရေရာက္ေတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လမုပင္ေတြ၊ ဓနိပင္ေတြနဲ႕သင္ေပါင္းပင္ေတြ ေပါက္ေနပါတယ္။ သတိတခုရမိတဲ့ အခိုက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တို႕စိတ္ ထဲမွာစိုးရိမ္မိတာရွိပါတယ္။ ဒီေဒသရဲ႕ ဒ႑ာရီလာ သတၱ၀ါ ၊ အားလံုးလဲ ေက်ာက္ရြံ႕တဲ့ အပုတ္စား တဲ့ အေကာင္ကေတာ့ မိေက်ာင္း ျဖစ္ပါတယ္။
scattered huts.
