မနက္ေစာေစာလို႕ ေျပာေပမယ့္ ေႏြ၀င္ေနၿပီဆိုေတာ့ ၇ နာရီေလာက္မွာပင္
ေနအေတာ္ျမင့္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ခပ္ေစာေစာ ႏိုးႏိုးေနတာ နဲ႕
ဒီရက္ပိုင္း ရုံးကို ေစာေစာ ေရာက္ေနတတ္တာ တပတ္ေလာက္ ရွိေတာ့မည္။ ရုံးနား
ေရာက္ ရင္ ကၽြန္ေတာ္ မနက္စာ ဟိုဟို ဒီဒီ ေလ်ာက္စားမည္။ ၿပီးရင္ ရိကၡာေလး
၀ယ္ၿပီး အေပၚတက္၊ အင္တာနက္ သံုး ကာ အလုပ္ ေလး လုပ္ေတာ့မည္။
ထိုကဲ့ သို႕ ေသာ ေတာင္ေတာင္ အီအီ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရုံးကို
ေစာေစာ ေရာက္ျဖစ္ပါသည္။ တေန႕ ကျဖစ္ မည္ ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကေန
လာလွ်င္ ေရႊဧည့္ သည္ ဆိုေသာ ဘက္စ္ ကားကို စီးပါသည္။ မိနစ္ ၂၀ အတြင္း ရုံး
ေရာက္ပါသည္။ တခါတရံ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ႏွင့္လဲ ေရာက္တတ္သည္။ တကယ္ေတာ့
မၾကာဘူးဟု ေျပာလို႕ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ရွိေနေသာ ေနရာႏွင့္ ေရႊဧည့္ သည္
ကား ဂိတ္ဆံုးသည္ ၃ မွတ္တိုင္သာ ျခားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚတတ္လွ်င္ ေနရာ
ေကာင္းေကာင္း ေရြးထိုင္ ႏိုင္ရန္ အတြက္ အခြင့္ အေရး ေကာင္းေလသည္။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေန႕တိုင္းေနရာ ရသည္ဟုေျပာခ်င္ပါသည္။ ထိုကားသည္
မ်ားေသာ အားျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္ ခရီး သည္မ်ား ကို တင္ေဆာင္ျခင္းမရွိပါေပ။
ကၽြန္ေတာ္စကား ျပတ္ သြားပါသည္။ ျပန္ေျပာပါမည္။ တေန႕ ကျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ထံုးစံ အတိုင္း ရုံး ကို သြားေတာ့ ကားေပၚမွာ ေနရာ ေကာင္း
ေကာင္း ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တက္လာၿပီး ေနာက္ တမွတ္ တိုင္တြင္ မိန္းကေလး
ခပ္ ေခ်ာ ေခ်ာ ေလး တေယာက္ တက္လာပါသည္။ အသက္ အနည္းငယ္ ငယ္ပံုရၿပီး လက္ထဲ
တြင္ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ မွ ထုတ္ ေ၀ေသာ စာ အုပ္ ကို ကိုင္ထား ကာ
ကၽြန္ေတာ္ ့ ေဘးမွာ ၀င္ထိုင္ ပါသည္။ အမွန္ အတိုင္း ေျပာ ရရင္ မိန္း ကေလး
ခပ္ ေခ်ာ ေခ်ာ မို႕ ကၽြန္ေတာ ္သတိ ထား မိတာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။
ေနာက္ တမွတ္တိုင္ တြင္ လဲ ထို စာ အုပ္မ်ိဳး ကိုင္ ေဆာင္ ထားေသာ မိန္းကေလး
လွတ ပတ ေလးမ်ား ဆက္လက္ တက္လာ ပါသည္။ သူတို႕ ေနာက္တြင္ အေဒၚ ႀကီး တေယာက္လဲ
တက္လိုက္ လာပါသည္။ လူ အနည္း ငယ္ မ်ား သြားေသာေၾကာင့္ ထိုင္ ခံုေနရာမ်ား
ကမဆန္႕ ေတာ့ ေပ။ မိန္းကေလး ၂ ေယာက္ႏွင့္ အေဒၚႀကီးမွာ ထိုင္ ခံုေနရာ မရဘဲ
မတ္တပ္ ရပ္ ကာ
လိုက္ပါ လာၾကသည္။ ထိုအေဒၚႀကီး လက္ထဲ တြင္ ခ်ိဳင့္ တလံုးႏွင့္ လက္ဆြဲ အိတ္
တလံုး ပါ လာသည္။ အေဒၚ ႀကီး သည္လက္တဖက္တြင္ ပစၥည္းမ်ား ကို ၄င္း
မႏိုင္မနင္း ကိုင္ စြဲလ်က္ တျခား တဖက္ ကလဲ လက္ ကိုင္ တန္း ကို
သူ၏ မမွီေသာ အရပ္ျဖင့္ တြယ္ထား ရေနသည္။ ထို ျမင္ ကြင္းကို ကၽြန္ေတာ္
ၾကည့္ေနစဥ္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးမွ မိန္း ကေလး က အေဒၚႀကီး လက္ထဲမွ
ပစၥည္းမ်ား ကို ကိုင္တြယ္ေပး ပါမည့္ အေၾကာင္း ေျပာေသာ အခါ ထို အေဒၚႀကီး
ကေက်း ဇူး တင္ဟန္ျဖင့္ ေပးထားလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၏ ပထမဆံုး ေတြေ၀ျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ ဆို ကၽြန္ေတာ္လဲ ထိုသို႕ ကိုင္ေပး ထားလိုက္ ဖို႕
ေကာင္းပါသည္။ ကား က အျမန္ ေမာင္းေသာ အခါ မတ္တပ္ရပ္ ခရီးသည္မ်ားမွာ အနည္း
ငယ္ အခက္အခဲ ရွိေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ ေနရာအား အေဒၚႀကီးအား ေပးရန္
စဥ္းစားမိေနသည္။ သို႕ ေသာ္ တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ရာက မထေသးပါ။
ကၽြန္ေတာ့ ေဘးမွမိန္းကေလး သည္ အေဒၚႀကီးအား ေနရာေပး ေနေလသည္။ ထို အခါ
အေဒၚႀကီး က ေျမနီကုန္း ဆင္းေတာ့မွာမို႕ မထိုင္ လိုေတာ့ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ စဥ္းစားေနတာ ႏွင့္ သာ အခ်ိန္ကုန္သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္
ေဘးက မိန္းကေလး သည္ သိပ္စဥ္းစား ပံုမေပၚ ၊ လုပ္သင့္ သည္ကို ျမန္ဆန္ စြာ
ဆံုး ျဖတ္ လုပ္ ကိုင္သြား ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ သြက္
လက္စြာ သြား လာႏိုင္ေသာ လူငယ္ မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္သာ ထိုင္
ရမည့္ ဒီေနရာ ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ တြယ္ဖက္ ထား ခဲ့လဲ ကၽြန္ေတာ္
မသိလိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ သည္ က ကၽြန္ေတာ္ သည္
လူတေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ လူသည္ အတၱ ႀကီးသလို မိုက္မဲတတ္သည္။
မိန္းကေလး သည္ ဘာေၾကာင့္ ကူညီၿပီး ကိုင္တြယ္ေပးထား ခဲ့ လဲ၊ ေနရာ
ဘာေၾကာင့္ ေပး လိုက္ဖို႕ ႀကိဳး စားခဲ့ သလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္
သိတာ သူမ သည္ လူတေယာက္ျဖစ္ေနေ သာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လူသည္ ယဥ္ေက်းသည္၊ သနား
ညွာတာ တတ္သည္။ မွ်ေ၀ခံစားတတ္ပါသည္။ တကယ္ဆို တန္းဖိုးအားျဖင့္ ဘာမွ မယ္မယ္
ရရ မရွိ၊ အခ်ိန္အားျဖင့္လဲ တိုေတာင္းလြန္းကာ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနလွ်င္
ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္သာ ျဖစ္ၿပီး မည္သူ႕ ကိုမွ် အက်ိဳး ျပဳမႈ မရွိပါ။
ကၽြန္ေတာ္ သာ ကၽြန္ေတာ္ လိုရာ မေရာက္မွီထိုင္ ရန္ လိုအပ္ေနေသာ
သူတေယာက္အား ေနရာ ဖယ္ေပးႏိုင္ခဲ့လွ်င္မွ် ေ၀ ခံစား ျခင္းျဖစ္ၿပီး၂ ဖက္
အဆင္ေျပသြား ႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္မတ္တပ္ရပ္ႏိုင္ ပါလ်က္ႏွင့္ ဆက္လက္
ထိုင္ေနျခင္းသည္က မွား ေနသလား၊ ေနရာမဖယ္ေပး ျခင္းသည္ မွ်တမႈ ရွိရဲ႕လား၊
ကၽြန္ေတာ္တို႕တန္းတူသည္ ၃၀၀ ေပးစီးတာ ျခင္းတူတူ ထိုင္တဲ့သူက ထိုင္
ထတဲ့သူကထ ႏွင့္ သာတူညီမွ် မရွိပါ က ဘယ္သူ႕တြင္ တာ၀န္ရွိပါသနည္း။
အားလံုးသည္ လိုရာပန္းတိုင္ကို သြားရန္ တခရီးထဲ စီးေနၾကသူေတြသာ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ လို ရာမေရာက္မျခင္း ထိုင္ေနျခင္းသည္ မွန္ကန္မႈ အျပည့္ အ၀
ရွိမည္လား ဟု သံသယ ၀င္ေန ဆဲျဖစ္ပါသည္။ အဲဒီေန႕ ကကားေပၚက ဆင္းေတာ့
ကၽြန္ေတာ့ေျခလွမ္းမွား မွာ သြက္ လက္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္သင့္လွ်င္
ထိုင္ေနပါမည္။ ထေပးသင့္ က ထေပးေတာ့မည္ဟု ဆံုး ျဖတ္ လိုက္ပါသည္။ သို႕
ေသာ္ကား ေတြ ေ၀ ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။
ေနအေတာ္ျမင့္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ခပ္ေစာေစာ ႏိုးႏိုးေနတာ နဲ႕
ဒီရက္ပိုင္း ရုံးကို ေစာေစာ ေရာက္ေနတတ္တာ တပတ္ေလာက္ ရွိေတာ့မည္။ ရုံးနား
ေရာက္ ရင္ ကၽြန္ေတာ္ မနက္စာ ဟိုဟို ဒီဒီ ေလ်ာက္စားမည္။ ၿပီးရင္ ရိကၡာေလး
၀ယ္ၿပီး အေပၚတက္၊ အင္တာနက္ သံုး ကာ အလုပ္ ေလး လုပ္ေတာ့မည္။
ထိုကဲ့ သို႕ ေသာ ေတာင္ေတာင္ အီအီ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရုံးကို
ေစာေစာ ေရာက္ျဖစ္ပါသည္။ တေန႕ ကျဖစ္ မည္ ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကေန
လာလွ်င္ ေရႊဧည့္ သည္ ဆိုေသာ ဘက္စ္ ကားကို စီးပါသည္။ မိနစ္ ၂၀ အတြင္း ရုံး
ေရာက္ပါသည္။ တခါတရံ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ႏွင့္လဲ ေရာက္တတ္သည္။ တကယ္ေတာ့
မၾကာဘူးဟု ေျပာလို႕ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ရွိေနေသာ ေနရာႏွင့္ ေရႊဧည့္ သည္
ကား ဂိတ္ဆံုးသည္ ၃ မွတ္တိုင္သာ ျခားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚတတ္လွ်င္ ေနရာ
ေကာင္းေကာင္း ေရြးထိုင္ ႏိုင္ရန္ အတြက္ အခြင့္ အေရး ေကာင္းေလသည္။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေန႕တိုင္းေနရာ ရသည္ဟုေျပာခ်င္ပါသည္။ ထိုကားသည္
မ်ားေသာ အားျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္ ခရီး သည္မ်ား ကို တင္ေဆာင္ျခင္းမရွိပါေပ။
ကၽြန္ေတာ္စကား ျပတ္ သြားပါသည္။ ျပန္ေျပာပါမည္။ တေန႕ ကျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ထံုးစံ အတိုင္း ရုံး ကို သြားေတာ့ ကားေပၚမွာ ေနရာ ေကာင္း
ေကာင္း ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တက္လာၿပီး ေနာက္ တမွတ္ တိုင္တြင္ မိန္းကေလး
ခပ္ ေခ်ာ ေခ်ာ ေလး တေယာက္ တက္လာပါသည္။ အသက္ အနည္းငယ္ ငယ္ပံုရၿပီး လက္ထဲ
တြင္ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ မွ ထုတ္ ေ၀ေသာ စာ အုပ္ ကို ကိုင္ထား ကာ
ကၽြန္ေတာ္ ့ ေဘးမွာ ၀င္ထိုင္ ပါသည္။ အမွန္ အတိုင္း ေျပာ ရရင္ မိန္း ကေလး
ခပ္ ေခ်ာ ေခ်ာ မို႕ ကၽြန္ေတာ ္သတိ ထား မိတာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။
ေနာက္ တမွတ္တိုင္ တြင္ လဲ ထို စာ အုပ္မ်ိဳး ကိုင္ ေဆာင္ ထားေသာ မိန္းကေလး
လွတ ပတ ေလးမ်ား ဆက္လက္ တက္လာ ပါသည္။ သူတို႕ ေနာက္တြင္ အေဒၚ ႀကီး တေယာက္လဲ
တက္လိုက္ လာပါသည္။ လူ အနည္း ငယ္ မ်ား သြားေသာေၾကာင့္ ထိုင္ ခံုေနရာမ်ား
ကမဆန္႕ ေတာ့ ေပ။ မိန္းကေလး ၂ ေယာက္ႏွင့္ အေဒၚႀကီးမွာ ထိုင္ ခံုေနရာ မရဘဲ
မတ္တပ္ ရပ္ ကာ
လိုက္ပါ လာၾကသည္။ ထိုအေဒၚႀကီး လက္ထဲ တြင္ ခ်ိဳင့္ တလံုးႏွင့္ လက္ဆြဲ အိတ္
တလံုး ပါ လာသည္။ အေဒၚ ႀကီး သည္လက္တဖက္တြင္ ပစၥည္းမ်ား ကို ၄င္း
မႏိုင္မနင္း ကိုင္ စြဲလ်က္ တျခား တဖက္ ကလဲ လက္ ကိုင္ တန္း ကို
သူ၏ မမွီေသာ အရပ္ျဖင့္ တြယ္ထား ရေနသည္။ ထို ျမင္ ကြင္းကို ကၽြန္ေတာ္
ၾကည့္ေနစဥ္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးမွ မိန္း ကေလး က အေဒၚႀကီး လက္ထဲမွ
ပစၥည္းမ်ား ကို ကိုင္တြယ္ေပး ပါမည့္ အေၾကာင္း ေျပာေသာ အခါ ထို အေဒၚႀကီး
ကေက်း ဇူး တင္ဟန္ျဖင့္ ေပးထားလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၏ ပထမဆံုး ေတြေ၀ျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ ဆို ကၽြန္ေတာ္လဲ ထိုသို႕ ကိုင္ေပး ထားလိုက္ ဖို႕
ေကာင္းပါသည္။ ကား က အျမန္ ေမာင္းေသာ အခါ မတ္တပ္ရပ္ ခရီးသည္မ်ားမွာ အနည္း
ငယ္ အခက္အခဲ ရွိေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ ေနရာအား အေဒၚႀကီးအား ေပးရန္
စဥ္းစားမိေနသည္။ သို႕ ေသာ္ တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ရာက မထေသးပါ။
ကၽြန္ေတာ့ ေဘးမွမိန္းကေလး သည္ အေဒၚႀကီးအား ေနရာေပး ေနေလသည္။ ထို အခါ
အေဒၚႀကီး က ေျမနီကုန္း ဆင္းေတာ့မွာမို႕ မထိုင္ လိုေတာ့ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ စဥ္းစားေနတာ ႏွင့္ သာ အခ်ိန္ကုန္သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္
ေဘးက မိန္းကေလး သည္ သိပ္စဥ္းစား ပံုမေပၚ ၊ လုပ္သင့္ သည္ကို ျမန္ဆန္ စြာ
ဆံုး ျဖတ္ လုပ္ ကိုင္သြား ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ သြက္
လက္စြာ သြား လာႏိုင္ေသာ လူငယ္ မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္သာ ထိုင္
ရမည့္ ဒီေနရာ ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ တြယ္ဖက္ ထား ခဲ့လဲ ကၽြန္ေတာ္
မသိလိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ သည္ က ကၽြန္ေတာ္ သည္
လူတေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ လူသည္ အတၱ ႀကီးသလို မိုက္မဲတတ္သည္။
မိန္းကေလး သည္ ဘာေၾကာင့္ ကူညီၿပီး ကိုင္တြယ္ေပးထား ခဲ့ လဲ၊ ေနရာ
ဘာေၾကာင့္ ေပး လိုက္ဖို႕ ႀကိဳး စားခဲ့ သလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္
သိတာ သူမ သည္ လူတေယာက္ျဖစ္ေနေ သာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လူသည္ ယဥ္ေက်းသည္၊ သနား
ညွာတာ တတ္သည္။ မွ်ေ၀ခံစားတတ္ပါသည္။ တကယ္ဆို တန္းဖိုးအားျဖင့္ ဘာမွ မယ္မယ္
ရရ မရွိ၊ အခ်ိန္အားျဖင့္လဲ တိုေတာင္းလြန္းကာ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနလွ်င္
ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္သာ ျဖစ္ၿပီး မည္သူ႕ ကိုမွ် အက်ိဳး ျပဳမႈ မရွိပါ။
ကၽြန္ေတာ္ သာ ကၽြန္ေတာ္ လိုရာ မေရာက္မွီထိုင္ ရန္ လိုအပ္ေနေသာ
သူတေယာက္အား ေနရာ ဖယ္ေပးႏိုင္ခဲ့လွ်င္မွ် ေ၀ ခံစား ျခင္းျဖစ္ၿပီး၂ ဖက္
အဆင္ေျပသြား ႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္မတ္တပ္ရပ္ႏိုင္ ပါလ်က္ႏွင့္ ဆက္လက္
ထိုင္ေနျခင္းသည္က မွား ေနသလား၊ ေနရာမဖယ္ေပး ျခင္းသည္ မွ်တမႈ ရွိရဲ႕လား၊
ကၽြန္ေတာ္တို႕တန္းတူသည္ ၃၀၀ ေပးစီးတာ ျခင္းတူတူ ထိုင္တဲ့သူက ထိုင္
ထတဲ့သူကထ ႏွင့္ သာတူညီမွ် မရွိပါ က ဘယ္သူ႕တြင္ တာ၀န္ရွိပါသနည္း။
အားလံုးသည္ လိုရာပန္းတိုင္ကို သြားရန္ တခရီးထဲ စီးေနၾကသူေတြသာ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ လို ရာမေရာက္မျခင္း ထိုင္ေနျခင္းသည္ မွန္ကန္မႈ အျပည့္ အ၀
ရွိမည္လား ဟု သံသယ ၀င္ေန ဆဲျဖစ္ပါသည္။ အဲဒီေန႕ ကကားေပၚက ဆင္းေတာ့
ကၽြန္ေတာ့ေျခလွမ္းမွား မွာ သြက္ လက္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္သင့္လွ်င္
ထိုင္ေနပါမည္။ ထေပးသင့္ က ထေပးေတာ့မည္ဟု ဆံုး ျဖတ္ လိုက္ပါသည္။ သို႕
ေသာ္ကား ေတြ ေ၀ ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။
တကယ္ေတာ့ အရာအားလံုးသည္ ခဏေလးသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို အေၾကာင္းမ်ား ကိုလဲ ခဏသာ
ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိျခင္း ျဖစ္ ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ေမ့ထား၍ ကားမရေသာ အရာမ်ား
ျဖစ္ပါသည္။
