နာနားဘူတာနားမွာ နာနားလမ္းသြယ္ရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘန္္ေကာက္က နာမည္ေက်ာ္ ပတ္ပုန္္းက နဲနဲေလး နာမည္ရိုးလာေတာ့ အသြင္ေျပာင္းလိုက္တဲ့သေဘာဘဲ။ နာနားက အဲဒီိ ပတ္ပုန္း နားမွာဘဲရွိတာ ဘယ္မွေ၀းေ၀းသြားစရာမလိုဘူး။ ထူးတာကေတာ့ ပတ္ပုန္္းတုန္းကလိုမဟုတ္္ဘဲ အျပင္အဆင္ေတြ ကြာ သြားတယ္။ အဲဒီိကိုသြားမယ္ဆိုရင္ Sky train စီးသြားတဲ့အခါ Phloe Chit station နဲ႕ Asoke station ၾကား ထဲမွာရွိတယ္။ ဘူတာနာမည္က Nana station ဘဲ။ လမ္းသြယ္ေတြက ၁၃၊ ၄၊ ၁၅ စသျဖင့္ ရွိၾကတယ္။ အေရွ႕ အလယ္ပိုင္းက အာရတ္ေတြအတြက္ အာရပ္ဇံုေလးတခုရွိေသးတယ္။ အဲဒီမွာ တမာကူအိုး ထိုင္ရွဴလို႕ ရတဲ့ ဆိုင္ေတြ၊ အာရပ္သီးသန္႕ ကလပ္ေတြ အမ်ားအျပားရွိတယ္။ စားစရာေတြကလဲအီဂ်စ္အစားအစာ ဆိုင္ေတြ မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ အာရပ္ကလပ္ေတြထဲေတာ့ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ အဲဒီက ျမန္မာ စားပြဲ ထိုးတေယာက္က သူတို႕ဆိုင္လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာ ကမ္းရင္းေမးၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ႀကိဳက္မွာမဟုတ္ ဘူးလို႕ေျပာပါတယ္။ တကယ္တမ္းက အရက္ေကာင္တာ ဘားေတြ သီးသန္႕ ဖြင့္ထားၿပီး အေမရိကန္စတိုင္ Pool table ေတြခင္းထားတဲ့ ဘားဆိုင္ေတြကမ်ားတာပါ။ ဆိုင္ေရွ႕မွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေလး ေတြ အစီအရီရပ္ေနၾကပါတယ္။ သူတို႕ဆင္တဲ့ဂြင္ကေတာ့ လာေသာက္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႕ တရင္းတႏွီး ေလးေနမယ္။ ၿပီးေတာ့အဆင္ေျပတဲ့အခါ ေနာက္ဇာတ္လမ္းေပါ့။ ေရာ့ပတၱျမား ေရာ့နဂါးပံုမေပါက္ေအာင္ လုပ္ ထားတဲ့သေဘာပါဘဲ။ လမ္းေပၚမွာ ေကာင္မေလးေတြျပည့္ၾကပ္ေနတဲ့ အဲဒီတ၀ိုက္မွာ လမ္းေဘးေစ်းသည္ ေတြကေတာ့ အကင္နဲ႕ အျခားေပါ့ေပါ့ပါးပါး စားစရာေလးေတြကို တြန္းလွည္း၊ စက္ဘီးေတြနဲ႕လိုက္လံေရာင္း ခ် ၾကပါတယ္။ လမ္းထိပ္မွာေတာ့ အစီအရီထိုင္ေနတဲ့ မဒီေတြကိုေတြ႕ရမွာပါ။ ရန္ကုန္နဲ႕ထူးမျခားနားပါဘဲ။ အဲဒီက ေကာင္မေလးေတြက သိပ္ၿပီးမလန္းပါဘူး။ ေျပာရရင္ အာရွအႀကိဳက္မဟုတ္ပါဘူး။ ဥေရာပအႀကိဳက္ အသက္ႀကီးႀကီးေတြမ်ားပါတယ္။ ကလပ္ေတြေတာ့ ပတ္ပုန္္းတုန္းကလိုမရွိပါဘူး။ ပတ္ပုနု္းကလဲ အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ ဘဲ ဂ်ပန္ဘားပံုစံေတြျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေငြကုန္္ခံခ်င္ေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ နာနားမွာ ေလ်ာက္ ၾကည့္ၿပီး ကလပ္ေတြသြားလို႕ရပါတယ္။ ဘားေတြနဲ႕ ပံုမွန္ကလပ္ေတြက ၁၁ နာရီေက်ာ္ရင္ပိတ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံ ျခားသားေတြအတြက္ေရာျပည္တြင္းကသူေတြအတြက္ကလပ္ေတြေရာပါ။ ဖြင့္ထားတာကေတာ့ နားလည္မႈနဲ႕ ေပါ့။ Disco club ေတြကိုေျခဆန္႕ၾကည့္မယ္ဆို နာမည္အႀကီးဆံုးကေတာ့ Spicy ပါဘဲ။ ၀င္ေၾကးကေတာ့ ဘတ္ ၃၀၀ ပါ။ one drink ပါတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့ဟာေသာက္ေပါ့။ ထပ္ေသာက္ခ်င္ရင္ ဘီယာတလံုး ၂၀၀ ပါ။ အဲဒီကလပ္ကလံုၿခံဳေရးေကာင္းတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားသီးသန္႕ ျဖစ္ၿပီး အထဲကအျပင္အဆင္က ရန္ကုန္ က J.J ကိုေတာ့မမွီပါဘူူး။ ဒါေပမယ့္ မနက္ ၄ နာရီအထိတရား၀င္ ဖြင့္ခြင့္ရထားတဲ့ အတြက္ သူ႕ဆိုင္မွာ ႏိုင္ငံျခားသား ေတြကေတာ့ အျခားကလပ္ေတြ ပိတ္ရင္ေရာက္လာတတ္တာမို႕ လူမ်ားပါတယ္။ ပိုက္လံုး တလံုးတင္ထားၿပီး တက္ကလို႕ရတဲ့ စင္ေသးေသးေလး ၂ခုကို လူေတြၾကားထဲခ်ထားပါတယ္။ ဒီေဂ်ကလဲ ညံ့တာမို႕ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ေနာက္ ကလပ္တခုကို ဆက္သြားပါတယ္။ အခုေနာက္တခုကေတာ့ Boss club ပါ။ သူလဲ နာမည္ႀကီးထဲမွာပါတယ္။ သူကေတာ့ ၂ထပ္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူအရမ္းၾကပ္ပါတယ္။ ေကာင္မေလးေတြကေတာ့ အေစာကေျပာသလို အမုိက္စားေတြ မရွိသေလာက္ပါဘဲ။ တေယာက္မွ ၾကည့္လို႕ ေကာင္းတာမေတြ႕မိပါဘူး။ သူလဲ ၀င္ေၾကး ၃၀၀ one drink နဲ႕ ဘီယာတလံုး ၂၀၀ ပါဘဲ။ ထပ္ၿပီး ေခ်ဆန္႕ေတာ့ လပ္ခ်ာပရာပြတ္ ၁၄ လမ္းထိပ္က ႏိုင္ငံျခားသားေရာ ႏိုင္ငံသားပါေရာေနတဲ့ ကလပ္တခု ကို ေရာက္ပါတယ္။ ဆိုိင္နာမည္က LUCKY ပါ။ ၀င္ေၾကးနဲ႕ အျခားအရာေတြကေတာ့ေစ်းတူေပမယ့္ ဒီေဂ်ေကာင္း သလို ႏိုင္ငံသားေတြရွိေတာ့ အလန္းေလးေတြ ကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္ေရာက္ရင္ ကလပ္ အသြားမေစာနဲ႕လို႕မွာခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ေကာင္းတာက ႏိုင္ငံသားေတြဘဲသြားတဲ့ RC ကိုသြားပါ။ ၀င္ေၾကး ေစ်းသက္သာတယ္။ ေကာင္မေလးေတြေခ်ာတယ္။ ေက်ာင္းသူေတြမ်ားတယ္။ ပိုက္ဆံသိပ္မကုန္ဘူးေပါ့။ အဲဒီကလပ္က ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြမ်ားတဲ့ အက္စပန္းရွင္း ယူနီိဗာစီတီနားမွာ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ထိုင္းနဲ႕တူေတာ့ ေအးေဆး၀င္လို႕ရတယ္ေလ။ တကယ္ေတာ့ ဘန္ေကာက္ဆိိုတာ ငါတို႕ရဲ႕ဒုတိယ အိမ္ဘဲ လို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေျပာဘူးတယ္။ တကယ္ပါဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘန္ေကာက္သြားရင္ ျမန္မာေတြကို အႏွံအျပားျမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာတခ်ိဳ႕ကို ထပ္ေျပာပါဦးမယ္။ ဒီတခါကေတာ့ ဘက္ဂ်က္ တိုးေတြသြားတဲ့ ေခါက္ဆန္ လမ္းအေၾကာင္းနဲ႕ တရုတ္တန္းအေၾကာင္းထပ္ေျပာပါဦးမယ္။
PS . .ကဲဗ်ာ ကိုမီထရိုေပ်ာ္ေပေတာ့ :D
ေကာ္ဖီေသာက္တဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္က
သူ႕မွာ လက္ငါးေခ်ာင္းမရွိဘဲ
စိတ္ခံစားမႈေတြကိုဆြဲထုတ္
အမ်ားေရွ႕မွာ ခင္းျပတတ္ခဲ့တယ္။
ေကာင္းကင္ျပာတဲ့ေန႕တေန႕ကဘဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေနျပင္းျပင္း ကာလာတခုကိုေရွာင္လႊဲဖို႕ ေအးျမတဲ့အရိပ္တခုကိုတိုး၀င္လာခဲ့တာ တကယ္တမ္းက သူ႕ကို ဆံုေတြ႕ခ်င္လို႕ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႕မထင္မိခဲ့ဘူး။ ဆင္ေျခေတြမေပးခ်င္ပါဘူး တိုက္ဆိုင္မႈရွိရင္ ခြင့္လႊတ္တက္ခဲ့တဲ့ ႏွလံုးသားကို အျပစ္တင္ရင္ မိုက္မဲတဲ့ အမႈတခု ထပ္တိုးဖို႕ကလြဲၿပီး ဘာမ်ား ကၽြန္ေတာ္ ေျပာႏိုင္ဦးမွာလဲ။ ေအးျမတဲ့ အာ၀ါသေတြကိုေခတၱေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့ ကုန္တိုက္တခုေပၚကို ၀င္လာမိခဲ့တယ္။ ေျခလွမ္းသံုးဆယ္မျပည့္ခင္မွာေတြ႕မိလိုက္တဲ့ သ႑န္တခုက အာရံုထဲမွာ ေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ား အရိပ္ထင္သြားခဲ့တယ္။ သမင္လည္ျပန္ ဆိုတဲ့ အေနအထားနဲ႕ ျပန္က်လာတဲ့ အၾကည့္တစံုက ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးမဟုတ္ေတာင္ မ်က္၀န္းတခုနဲ႕ " ဆံု " သြားျခင္းမွာ အနာ ဂါတ္ ဟာ မေသခ်ာ ျခင္းမ်ားအျပည့္ဖံုးလႊမ္းသြားတာ မသိလိုက္မိဘူး။ ေသခ်ာတာက ျမန္ဆန္တဲ့ တုန္႕ျပန္မႈက သူ႕ ကိုစိတ္၀င္စားမႈ ခပ္ဆန္းဆန္း ေတြနဲ႕ သာယာလိုက္တယ္ဆိုတာဘဲ။
အျမင္အာရံုသက္သက္နဲ႕ေတာ့ ရင္မခုန္ေလာက္ေပမယ့္ သံစဥ္ေထြးဖက္ ၊ ရုတ္တရက္ထြက္လာတဲ့ သူ႕ေသာတမွာ စီးေျမာ၊ နာမည္ေခၚသံတခုကို ၾကားမိတယ္ဆိုတာနဲ႕ လွမ္းေနတဲ့ ေျခ အစံု က ရပ္တန္႔ ၊ ေျဖးေျဖးခ်င္းနားစြင့္ေနလိုက္မိေတာ့တာဘဲ။ မတည္ၿမဲျခင္းက ေဖာက္ျပန္တဲ့အခါရွိေတာ့ တေက်ာ့ျပန္ လွမ္းလာတဲ့ နတ္မိမယ္ လားရာကို ျပန္သြား၊ နီးစပ္တဲ့ ခံုတခုမွာ ထိုင္ရင္း ကာပခ်ီႏိုတခြက္ နဲ႕ ရင္ခုန္သံကိုစည္းခ်က္လိုက္မိခဲ့တယ္။ သူမကေတာ့ မိုခါးတခြက္နဲ႕ အေပါင္းအေဖာ္ေတြ ကိုေသာက္စားေနတယ္။
ေကာ္ဖီပူပူတခြက္ေအးခ်ိန္မွ ထျပန္သြားတဲ့ သူမအရိပ္ကို ႏွေျမာတသနဲ႕လွမ္းၾကည့္။ အင္းေလ- ကိုနဲ႕မွ မဆိုင္သလိုပါဘဲ။
တလမွာ ရက္သံုးဆယ္ဆို သူမနဲ႕ေတြ႕ၿပီး တလရဲ႕ ငါးပံုတပံု အၾကာမွာ အင္တာနက္ cafe တခုရဲ႕ က်ဥ္းၾကပ္တဲ့ ခံုတခုကိုမွီၿပီးထိုင္ေနရင္း ဂ်ီရိပ္ေအာက္မွာ၀င္ေရာက္၊ ကုိယ္ပိုင္သတင္းအခ်က္ အလက္တခုကိုေကာက္ေနတုန္း အင္ဗိုက္တခုကို accept လုပ္မိတယ္။ သူ႕နာမည္က netmimel ။ မိနစ္ရဲ႕ ငါးခုစာေက်ာ္လႊား၊ တက္လာတဲ့စာက HI ၊ netmimel အေကာင့္ကေနတက္လာတာ၊ တငိုငိုတရီရီ မခ်က္တက္ေပမယ့္ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ စကားတလံုးကို မတြန္းလွန္တတ္ေတာ့ ျပန္ေျပာမိတယ္။ သူဘယ္သူလဲ။
ေကာ္ဖီဆိုင္မွာလိုက္ၾကည့္တာ ဘယ္သူလဲတဲ့ ေမးခြန္တခုက စာမက်က္တဲ့ေက်ာင္းသားေမးခြန္းတိုးသလို တိုး၀င္လာတယ္။ သူ႕ေပးတဲ့ ပုစၦာက အေျဖရမခက္ေတာ့ ဘယ္သူလဲ ေမးစရာ လိုမယ္မထင္ရဘူး။ က်ိတ္ၿပီးေတာင္ ၿပံဳုးခ်ိန္မရတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ တိုက္ဆိုင္မႈဟာ ဘယ္ကေနရလာမွန္းမသိတဲ့ ကို႕ရဲ႕ mail address ။ မ်ားမ်ားစားစား မေျပာျဖစ္ဘူး။ သူ႕ ကိုအခု ဘယ္မွာ ေတြ႕ရမွာလဲ- - - -?
ဆက္ရန္ - - - -
