Kl Tower
the world's biggest 3D scream
people show like this
that is 3D show

that is monorail line on KL
monorail
twin tower
sony show room in time-squeal
time-squeal

Now I right at KL,Malaysia. This country like my mother country. I'll tell you detail in next post.

These pic is my visited place at KL.

11:06 PM

Once we believe that all farmers made pots. From about 1950 onwards, it has been proved that the earliesrt farmers of Palestine, Cyprus, Kurdistan and Baluchistan did not make pots.(Childe,1964.87)They preferred leather bags to carry or store water.Myanma hill people use bamboo tubes to carry and store water.Myanma even today use bamboo tubes to cook glutinous rice.Pots have two great advantages: easily procurable and inexpensive.They, however, had two disavantages: theay are weighty and fragile.

The earliest convincingly date pottery is no more than 10,000 years before present(BP),(Gowlett 1984. 164). It is not easy to say when or where pottery first appered.West Asia probaby did not have pottery before 9,000 years BP. Baked clay figurines, however were made as early as 30,000 years BP. Japanese archaeologists claim that they had pots during 12,000- 12,000 years BP. Spirit Cave in Thailand produced potsherds of 8,800 years BP. Pottery of Hsienjentung in China has similar date. North Africa (except Egypt) has pottery as early as 8,000 years BP. Mehrgrh of Baluchistan had very fine pottery before 6,000 years BP. Quite a plentiful of clay statuettes and figurines were also found there. Coarse potsherds found at Badut Hlaing( Badalin Cave) of Myanma, were of 12,000- 10,000 years BP. The rock art found in that cave were also of that period wheb the weather conditions change from pluvial (very heavy rain) to present day weather of moderate rain. They are not neolithic as mentioned in an archaeological report of 1969. (Aung Thaw, 1969 ,13).

The earliest pottery was all hand- made. The potter's wheel and spindlers whorl were introduced in about 6,000 years BP. It was long before the wheel appears on road to haul loads on carriages drawn by ox and horse. But this primitive method survives until now to make very larde vessels. Pottery need only about 800' C (1,472'F) temperature to make it, where as porcelain requires temperatures up to 1,450'C( 2,672'F) . We cannot say how Myanma or Mon to be more definite, discovered glazing. Bagan pagodas have glazed clay decoration and glazed bricks for floor fame from about the 14 century AD( 600 years BP).One Madama( Moketama) Jar was shown in London Great Exhibition in 1851. Recently Madama( Moketama ) Jars date 15 February 1870 are found at Yin Nyein( Myo Thant Tin 2001, 132, 135 & 145- 147).

Using the termoluminescent test, postsherds are datable. Like artifacts, the potsherds help us to know even about the daily life of the early man, especially on his diet and dress.As television is ineasy access to villager even in remote places, considerable changes appear in rural life. In the case of braked clay pots they might survive in spite of the competition of steel utensils. etc. Because they are cheap and produced locally.

Than Tun

28 July 2001

from the book of Myanma Terracottas by Than Tun

Type the rest of your post here.

12:25 PM

hi my dear blogger readers,

I lot apologise to you all. I was any busy in my life, so I think you'll understanding to me about this. But I was always to new post to my blog now I feeling. Avery thing is not comfort. Whatever I'll post to bog. That may be English posts.

thank you.

6:36 PM

hi everyone,

I'll posts to my blog as soon as possible. Now I have a problem of font and browser. So I think I well a cross I can. Just I'm in mission impossible. The present days are my piece of life . That may be had , may be soft , may be something. But I'll meet that things sooner or later. Whatever we have a one life on one mankind.That not be same together.

Type the rest of your post here.

my thought

11:26 AM

ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဆက္မဖတ္၀ံ့တာနဲ႕ ျပန္ၿပီးသိမ္းထားလိုက္တယ္။ အေဖကေတာ့ သူဖတ္ၾကည့္ ခ်င္တယ္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကမဖတ္ာကည့္ဖို႕ တားပါတယ္၊ အေျခအတင္ ေျပာၾကရင္း ကၽြန္ေတာ္လဲ စိတ္ဆိုးလာတာနဲ႕ အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ မၾကာပါဘူး ေနာက္ေန႕မွာ အေဖဆံုးသြားတယ္လို႕ အေၾကာင္းၾကားလာတယ္၊ ရိုးရိုး ဆံုးတာမဟုတ္ဘူး ကိုယ့္ ကို ကိုယ္ သတ္ေသသြားတာ၊ သူေနတဲ့ တိုက္ရဲ႕သံုးထပ္ေပၚက ခုန္ခ်သြားတာ။ ပထမေတာ့ အေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ထင္တာေပါ့ေလ၊ ေနာက္ေတာ့ သူ႕ အိမ္ကို သြားၾကည့္ေတာ့ ခုဏကစာ လိပ္ေလးဟာ သူ႕စားပြဲေအာက္မွာ က်ေနတာေတြ႕တယ္။ ရဲေတြက မျမင္ခင္မွာကၽြန္ေတာ္ လဲကမန္းကတန္းေကာက္ သိမ္းထားလိုက္တယ္။ မေသခင္ကတည္း ကေသတမ္းစာ ေရးထားတာျဖစ္ေလေတာ့ အေဖ့ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြအား လံုး ကၽြန္ေတာ္ရလိုက္တယ္။ ဒီဟာေလးအပါအ၀င္ေပါ့။ ဟု ရွည္လ်ားစြာရွင္းျပေလသည္။

ဒါနဲ႕ဘဲ ဒီစာေလးေၾကာင့္ မစၥတာ့ အေဖေသတယ္လို႕ေျပာခ်င္တာလား၊

ေဒါက္တာရန္ေနာင္က ေမးလိုက္ရာ။

ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ ဒီထက္ေသခ်ာတဲ့ တခုေျပာျပဦးမယ္။ အဲဒီတုန္းက အေတြးေတြ ကေရာက္ ကယက္နဲ႕မို႕ ေတြးတာမွားေကာင္းမွားမယ္။ ပထမ အေဖနဲ႕ စကားမ်ားေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္ စာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ထည့္လိုက္တယ္။ အေဖဆံုးတဲ့ အခ်ိန္မွာ စာကအျပင္ထြက္ေနတယ္။ ေသခ်ာတာ သူဒါကို ဖတ္လိုက္ပံု၇တယ္။ ေနာက္တခုက ကၽြန္ေတာ့္ အမ်ိဳးသမီးဘဲ။

မစၥတာ့ အမ်ိဳးသမီးဘာျဖစ္သြားလို႕လဲ

ေသသြားတယ္ဗ် -ေသသြားတယ္၊ သူလဲဒီလိုဘဲ မလုပ္ပါနဲ႕လို႕ အတန္တန္ေျပာထားရက္နဲ႕ နားမေထာင္ဘူး၊ ခုေတာ့သူလဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္လက ဆံုးသြားရတယ္။

စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါနဲ႕ ဒီစာေၾကာင့္ဆိုတာေသခ်ာရဲ႕လား။

ေသခ်ာတာေပါ့ ေဒါက္တာရယ္။ အေဖဆီက ဒီစာဘူးေလးကို ကၽြန္ေတာ္ယူလာခဲ့ေတာ့ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့မိန္းမကေတာ့ သိတယ္။ လင္မယားမဟုတ္လား။ တျခား တန္ဖိုးရိွတဲ့ ပစၥည္းေတြက်န္ခဲ့တဲ့ ၾကားက ကၽြန္ေတာ္ဒီစာဘူးေလးကို သိမ္းသိမ္း ထားတာ သူမသကၤာဘူးဗ်၊ သူ႕အထင္ ရတနာေျမပံုလို႕ ထင္သလားမသိပါဘူးဗ်ာ၊ ခဏခဏ ကၽြန္ေတာ့ကို ေမးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူထိတ္လန္႕မွာ ဆိုးေတာ့ဘာမွမဟုတ္ ပါဘူးလို႕ဘဲေျပာခဲ့တယ္။ မိန္းမေတြက အခက္သားဘဲ၊ ဒါကိုဘဲအျမဲ သူရန္လုပ္ေနတယ္။ တရက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အျပင္သြားတုန္း သူဒီစာဘူးေလးကို ယူၾကည့္ပံုရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခ်ိန္မွာ စာလိပ္ကေလးက ကၽြန္ေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ၊ သမီးက ေက်ာင္းမွာေနလို႕၊ မဟုတ္ရင္သူလဲ ဖတ္မိမွာဘဲ၊ အဲ ကၽြန္ေတာ့မိန္းမကေတာ့ အိမ္မွာ မရိွဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ အျမန္ရွာရေတာ့တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ မမွီေတာ့ဘူး။ သူေရနစ္ၿပီးေသရွာၿပီ၊ ေနာက္ရက္ေတြမွာ မိန္းမအေလာင္းတေလာင္း သိန္းျမစ္ေဘးမွာေတြ႕တယ္ဆိုလို႕ ေဆးရံုသြားၾကည့္ေတာ့၊ သူျဖစ္ေနေတာ့တာဘဲ။ ကဲဒီထက္ေသခ်ာတာ ဘာရိွဦးမလဲေဒါက္တာရယ္။

ဟုတ္ပါတယ္- မစၥတာ အီဗရာဟင္ေျပာ ပံုအရေတာ့ အေတာ္ေလးထူးဆန္း ေနသားဘဲ၊ တခုရိွတာ အရာတခုက လူရဲ႕ စိတ္ကို ေျပာင္းေအာင္ ညိႈ႕ျငင္ႏိုင္စြမ္းရိွတယ္ ဆိုတာ လက္ခံ ပါတယ္။ ဒီေလာက္ျမန္ဆန္ၿပီး ပံုေသလို ျဖစ္ေနေအာင္လုပ္ထားတာေတာ့ အရမ္းထူး ဆန္းလြန္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မယံုဘူးရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ခဏေလာက္ျပၾကည့္ လို႕ ရမလား။

ျပေတာ့ျပပါမယ္၊ ေဒါက္တာ့ အေနနဲ႕ မဖတ္မိေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားရလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ့ မီးရိႈ႕လိုက္ခ်င္ၿပီ၊ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းလဲ ျဖစ္ျပန္၊ ထူးဆန္းတဲ့ ဟာေလျဖစ္ေလေတာ့ ႏွေျမာေနေသးလို႕ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ပံုလုပ္ရေကာင္းမလဲ ေဒါက္တာနဲ႕တိုင္ပင္ၾကည့္တာပါ။

ေဒါက္တာရန္ေနာင့္ စိတ္ထဲတြင္ ဒီလူႀကီးစိတ္မွ ေကာင္းေသးရဲ႕လားဟု ေတြးထင္ေနမိ၏။ စာကေလးတေစာင္မွာ ဘာေတြမ်ားေရးထားလို႕ ဒီေလာက္စြမ္းေနသလဲ ဟုလဲ ထင္ေနမိသည္။

ကဲပါေလ ျပၾကည့္ပါဦး ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ပါရေစ။

ေသခ်ာရဲ႕လားေဒါက္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အရမ္းစိုးရိမ္သလို ေၾကာက္လဲေၾကာက္၊ အထိန္႕တလန္႕လဲ ျဖစ္ေနမိတယ္။

ရပါတယ္ မစၥတာအီဗရာဟင္- ကၽြန္ေတာ္ဒီေလာက္ေတာ့ မမိုက္မဲပါဘူး။

ေဒါက္တာရန္ေနာင္က သူ႕ကိုယ္သူယံုၾကည္သည့္ ဟတ္ျဖင့္ေျပာေလရာ မစၥတာ အီဗရာဟင္လဲ စာဘူးေလးအား ေဒါက္တာရန္ေနာင့္ လက္ထဲသို႕ လွမ္းေပးလိုက္ေလသည္။ ေဒါက္တာရန္ေနာင္သည္ ထိုစာဘူးေလးအား ေျဖးညွင္းစြာ ဖြင့္လိုက္ေလသည္။ ၾကာျမင့္စြာ ပိတ္ထားေသာေၾကင့္ ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ေလး ျဖစ္ေနၿပီး ပြင့္သြားေသာ အခါ အထဲမွ စာလိပ္ကေလး ထြက္လာေလသည္။ အလြန္ႏူးညံ့ ေသာအ၀တ္စတမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း ကိုင္မိသည္ႏွင့္ သိလိုက္သည္။ အသာေလး စာလိပ္ကို ေျဖၾကည့္လိုက္သည္။ သို႕ေပမယ့္ မ်က္ေစ့မွ ထိုစာလိပ္ ေပၚမၾကည့္မိရန္ မ်က္ႏွာလႊဲထားလိုက္ေလသည္။ စာလိပ္ကေတာ့ ျပန္႕သြားၿပီ။

ထိုအခ်ိန္တြင္ေဒါက္တာရန္ ေနာင့္စိတ္ထဲ ဘာမ်ားေရးထားပါလိမ့္ဟု စူးစမ္း လိုစိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚ လာေလ၏။ လူတို႕၏ထံုးစံအတိုင္း မိမိလက္ထဲ ေရာက္လာကာမွ မၾကည့္မိလိုက္ ေလျခင္းဟု ႏွေျမာေနရမည့္ အတၱ ေမာဟ ကိုလဲ မလြန္ဆန္ႏိုင္သျဖင့္ ေဒါက္တာ ရန္ေနာင္ ျဖတ္ကနဲၾကည့္လိုက္ေလေသာအခါ --- ---- ----- ----- -----

 

 

တကိုယ္လံုးခပ္တင္းတင္းႀကီး ျဖစ္ေနကာ အသက္ရႈၾကပ္ သလိုခံစားရသျဖင့္ အလူးအလဲထလိုက္သည္။ ေဘးဘက္ကိုၾကည့္ေလရာ လူအမ်ားမိမိကို ၀ိုင္း ၾကည့္ေနေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူကိုယ္တိုင္မွာ ေတာ့ မီးရထားလမ္းလည္ တခုမွာ မတ္မတ္ရပ္ လ်က္ အေနအထား။ ေဒါက္တာ ရန္ေနာင္ တေယာက္ လြန္စြာမွ ထိတ္လန္႕သြားသည္။ လူတခ်ိဳ႕၏ စကားသံမ်ားကို လဲ ၾကားေနရသည္။

သနားပါတယ္ဟယ္ ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြာယ္နဲ႕

ရူးေနတာေနမွာ

ရဲကို ဖံုးဆက္ ရဲကိုဖံုးဆက္

ေသေၾကာင္းႀကံေနတာမ်ားလား - - -

ဆူညံစြာ တေယာက္ တေပါက္ ေျပာဆိုသံေတြၾကားမွ ေဒါက္တာ ရန္ေနာင္တေယာက္ ကမူးရႈးတိုးေျပးထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ထိုအသံမ်ား ႏွင့္လဲ တျဖည္းျဇည္းေ၀း လာသည္။ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အေမာတေကာေျပလာေနေလ၏။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁ နာရီ ၁၀ မိနစ္ တိတိ - -

အေမာတေကာႏွင့္ ေျပးတတ္ လာလို႕လားမသိ တကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြႏွင့္၊ တဒိတ္ဒိတ္ႏွင့္ ခုန္ေနေသာ ရင္ကိုအတန္ငယ္ၿငိမ္သက္ သြားေစရန္ေရ ေအးေအးေလးတခြက္ ေသာက္ ခ်င္ေနသည္၊ ---x x x x x

 

ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ပံုမွန္ အလုပ္မ်ား လုပ္ကိုင္ေနေသာ္လဲ ထိုထူးဆန္းေသာ အေၾကာင္း အရာမ်ား ကအာရံုကို လႊမ္းမိုးေနဆဲ။

 

ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ပြားၿပီး ေနာက္ တလေက်ာ္ခန္႕ အၾကာတြင္ လန္ဒန္ ေဆးရံုႀကီးမွ သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္၀င္းထံမွ စာတေစာင္ႏွင့္ ပါဆယ္တခု လက္ခံရေလသည္။ ထိုစာႏွင့္ အတူ သတင္းစာျဖတ္ပိုင္းေလးတစ္ခု ပါလာသည္။ စာထဲတြင္ သူ႕မိန္းကေလးသူငယ္ ခ်င္း၏ ဖခင္ မစၥတာ အီဗရာဟင္၏ မွာၾကားခ်က္အတိုင္း သူေဆာင္ရြက္ လိုက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ယခုအခါမွာ မစၥတာ အီဗရာဟင္မွာ ေနအိမ္တြင္ ဆြဲႀကိဳးခ်ကာ အဆံုးစီရင္သြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မေသခင္ေရးခဲ့ေသာ ေသတမ္းစာအရ သူထားခဲ့ေသာ ဒီပါဆယ္ထုတ္ေလးအား ေဒါက္တာရန္ေနာင့္ ထံပို႕ရပါေၾကာင္း ၊ အခု သတင္းစာ ျဖတ္ပိုင္းမွာ မစၥတာ အီဗရာဟင္၏နာေရးေၾကာ္ျငာႏွင့္ သူသတ္ေသသြားေသာ သတင္း ပါသည့္ ျဖတ္ပိုင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူလဲ သတိတရျဖစ္ေနပါေၾကာင္း၊ ေနာင္ တခ်ိန္ ျပန္ဆံုရန္ ေမွ်ာ္လင့္မိ ပါေၾကာင္း ေရးသားထားေလသည္။

ေသခ်ာသည္မွာ အခုပါဆယ္ေလးသည္ စိတ္ေျပာင္း အကၡရာ ပါေသာ စာဘူးေလး ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေဒါက္တာရန္ေနာင္ ေတြးမိေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ မိမိအား ေပးခဲ့ေလသနည္း၊ မစၥတာ အီဗရာဟင္ အေနႏွင့္ ထိုစာအားမဖတ္ဘဲ ဘာေၾကာင့္ အဆံုးစီရင္သြားခဲ့ ပါသနည္း စေသာ စဥ္းစား မရသည့္ အေၾကာင္းမ်ား ျဖင့္ ေဒါက္တာ ရန္ေနာင္ တေယာက္ ေခါင္းေနာက္ေနေလသည္။ သူပါဆယ္ထုတ္ကေလး ကိ္ု ျဖည္ လိုက္သည္။ သူထင္သည့္ အတိုင္း စာဘူးေလးျဖစ္ေနေလသည္။ အလြန္လဲ အံ့ၾသ သြားမိ

၏။ ခ်ီတံုခ်တံု စဥ္းစားရင္း စာဘူးေလးကို ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ - - - - - -။

 

 

ထူးထူးဆန္းဆန္း

12:46 PM

တံခါးပြင့္သြားသည္ႏွင့္အတူ လြန္စြာမွအသားျဖဴလွေသာ အသက္၅၀ေက်ာ္ ခန္႕လူႀကီးတစ္ဦးထြက္လာၿပီး “ၾကြပါ ေဒါက္တာ” ဟု လြန္စြာပီသေသာ ျမန္ မာစကား ျဖင့္ ဆီးႀကိဳေလ၏။ ေဒါက္တာ ရန္ေနာင္လဲ အံ့အားသင့္သြား လ်က္ အိမ္ထဲသို႕ ၀င္ေရာက္သြား ေလသည္။ ထို႕ေနာက္ အိမ္၏ ဧည့္ခန္းသို႕ေရာက္ ေလသာ္ ထိုင္လ်က္စကား ေျပာၾကေလသည္။ ဧည့္ခန္း၏ အျပင္အဆင္မွာ ႏွစ္ ဆယ္ရာ စုဦးပိုင္း လက္ရာ ပရိေဘာဂမ်ား ျဖင့္ ဆင္ရင္ထားၿပီး အရာ အားလံုးမွာ အသစ္ကဲ့သို႕ ေတာက္ေျပာင္ေနေလ၏။ တခ်ိန္တခါက အလြန္ခ်မ္းသာ ေသာ သူမ်ား ေနထိုင္ခဲ့ေၾကာင္း ထင္ရွားေလ၏။ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလ်ာက္ၾကည့္ ေသာ္လည္း မည္သူမွ် မေတြ႕ရေပ၊ ၾကည့္ေနရင္းမွ မစၥတာ အီဗရာဟင္က စကားစေျပာ ေလသည္။

ေမာင္ရင့္ကို ကၽြန္ေတာ္သိထားၿပီးသား ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ အေၾကာင္းဘဲ ေျပာ ၾကတာေပါ့၊ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ျမန္မာ လိုေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္ ေနတာကို ေမာင္ရင္ စိတ္၀င္စားေနတာလား။ ကၽြန္ေတာ္ ကရန္ကုန္မွာ ေမြးၿပီး ၁၃ ႏွစ္သား အထိ ျမန္မာျပည္မွာ ဘဲ ေနခဲ့တဲ့သူပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖက အရင္ ကိုလိုနီ ေခတ္ တုန္းက ရန္ကုန္ရဲ၀န္ တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ။ ဒီအိမ္ႀကီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ ကတည္းက ေနခဲ့တဲ့ အိမ္ပါဘဲ၊ လန္ဒန္ကို ေျပာင္းၿပီး ေနာက္ပိုင္း လဲ ဒီ အိမ္ကို ေကာင္းမြန္စြာ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ့္ ဖခင္ႀကီးက အၿမဲ မွာေလ့ရိွ တာအျပင္ ၊ သူ႕ေသတမ္းစာထဲမွာ ဒီအိမ္ကို ကၽြန္ေတာ့ကို ေပးခဲ့ၿပီး ဆက္လက္ေစာင့္ ေရွာက္ဖ္ို႕ မွာထားေလေတာ့ အခုလို အၿမဲ ခမ္းနားေနေအာင္ ထိန္းသိမ္းခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖက ျမန္မာေတြကို ေလးစားတယ္

ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္းေတြကို နားလည္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေရွးေဟာင္း ပစၥည္းေတြလဲ ၀ါသနာပါတယ္ဗ်၊ ၾကည့္ပါလား ဟိုဘက္မွာ ျမန္္မာ လက္ရာ ေရွး ေဟာင္းပစၥည္းေတြ၊ ဟုညႊန္ျပေလသည္။

ဟုတ္ေပသည္၊ မစၥတာ အီဗရာဟင္ ညႊန္ျပေသာ ေနရာသို႕ လွမ္းၾကည့္ေလသာ္ ေရႊခ်ီထိုး ပန္းခ်ီမ်ား၊ မွန္စီေရႊခ်စာတိုက္ပံုးမ်ား၊ ပန္းပု ရုပ္မ်ား၊ ေၾကးဆင္းတု၊ ေငြ ဆင္းတုမ်ား၊ အရုပ္၊ ေပစာ အေဟာင္းမ်ား စသျဖင့္ ေတြ႕ရေလ၏။

ဒါနဲဲေနပါဦး ခင္ဗ် ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို မစၥတာအီဗရာဟင္ ကဘယ္လိုသိတာလဲ ေျပာျပႏိုင္မလား။

ေအာ္- ဟုတ္သားဘဲဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ေမ့သြားလို႕၊ ေမာင္ရင့္ကို ကၽြန္ေတာ့္ သမီးရဲ႕ မိတ္ေဆြက သိတယ္ဗ်၊ ေမာင္ရင္နဲ႕ ေက်ာင္းေနဘက္လို႕ေျပာပါတယ္၊ သူ႕အမည္က ေမာင္ေမာင္၀င္းပါ၊ လန္ဒန္ေဆးရံုၾကီးကေလဗ်ာ။

ထိုမွပင္ ေဒါက္တာရန္ေနာင္လဲ မိမိ၏ ေက်ာင္းေနဖက္ အခန္းေဖာ္ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္၀င္း ကို အမွတ္ရေလသည္။ သူႏွင့္ ေဒါက္တာရန္ေနာင္သည္ စိတ္တူ ကိုယ္တူ မိတ္ေဆြမ်ားအျဖစ္ ေဆးေက်ာင္းသား ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ ၾကၿပီး တေယာက္အေၾကာင္းတေယာက္ ေကာင္းေကာင္းသိေလသည္။ သူ၏ ထိုသို႕ စိတ္ပညာအေပၚ သုေသသနလုပ္ရန္ ေျပာျပေလတိုင္း စိတ္အား ထက္သန္စြာ နားေထာင္အားေပးေလ့ ရိွခဲ့သူလဲျဖစ္ေလ၏။

ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ- ကၽြန္ေတာ္သိပါၿပီ၊ ထားပါေလ ၊ မစၥတာ အီဗရာ ဟင္ရဲ႕ လိုရင္း ကိစၥေလး ေျပာပါဦး၊

အင္း - -

မစၥတာ အီဗရာဟင္ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး တခုကို မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။

ဒီလိုေမာင္ရင္ေရ -

ကၽြန္ေတာ့္မိခင္က ဂ်ဴးအမ်ိဳးသမီး၊ ဖခင္က အဂၤလိပ္တေယာက္ ျဖစ္ေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ဴးကျပားဆိုပါေတာ့၊ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဂ်ဴး ဘာသာေရာ၊ ခရစ္ယန္ ဘာသာကိုပါ ရင္းႏွီးလာခဲ့တယ္ စာေတြလဲ သင္ခဲ့တယ္၊ ဟီဘရူးစာေတြလဲ ကၽြန္ေတာ္တတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္က ေရွး ေဟာင္းပစၥည္းေတြကို ၀ါသနာပါတယ္ ဆိုတာေျပာခဲ့ၿပီးၿပီေနာ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ အေဖက ေရွးေဟာင္း စာထည့္တဲ့ ၾကဴပ္ေလး တခု ၀ယ္လို႕ရလာခဲ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ေထာင္က်ေန၊ အေမကလည္း ဆံုးသြားခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ အဖိုးႀကီး ျဖစ္ေနေပမယ့္ အၿငိမ္မေနတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖက ေဂ်ရဳဆလင္ သြားရင္း ေရွးေဟာင္းပစၥည္း ဆိုင္တခုက ၀ယ္လာခဲ့တာေပါ့။ ၀ယ္လာတာကလဲ သူ႕ဟာသူ လက္ရာေလး သေဘာက်လို႕ ၀ယ္လာခဲ့တာဘဲ၊ ေရာ့ဒီဟာေလးဘဲ၊

ဟု ေျပာရင္း ေဒါက္တာရန္ေနာင့္ ထံသို႕ပိုက္လံုးလိုလို ၊ စာခၽြန္ထဲ့တဲ့ ဗူးလို ဟာေလးတစ္ခု ျပေလသည္။

ထိုပစၥည္းေလးမွာ ေၾကးႏွင့္လုပ္ထားဟန္ရိွၿပီး တစ္ဖက္က တံုးတိ၊ ေနာက္တဖက္က အခၽြန္ပံု စံျပဳလုပ္ထားကာ၊ ေဘးဘက္တြင္ စာမ်ား ေရးထား သည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။

ထို႕ေနာက္ ဆက္ေျပာေလ၏။

အဲဒီပစၥည္းေလးကို ၀ယ္လာၿပီး သံုးလေလာက္အၾကာမွာ အေဖကကၽြန္ေတာ့္ကို လာခဲ့ပါဦးလို႕ မွာၿပီးေခၚလို႕ ကၽြန္ေတာ္သြားေတာ့ သူက အခုဟာေလး ထုတ္ျပတယ္၊ သူက မ်က္ေစ့ကလဲ မႈန္ေန၊ လက္ကလဲ တုန္ေန၊ ေနာက္တခု ကဟီဘရူး လိုလဲ သိပ္မတက္လို႕ ေခၚၿပီးကၽြန္ေတာ့္ကို ဖတ္ခိုင္းတာဗ်၊ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ေတာ့ အပန္းမၾကၤီးတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းဘဲ ေကာက္ဖက္ျပ လိုက္တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕မွာ ေရးထားတဲ့ ဟာကေရွးေဟာင္း ဟီဘရူးစာ ေတြဗ် ကၽြန္ေတာ္မနဲ ဆက္စပ္ၿပီး ျပန္ယူရတယ္၊ ၾကဴပ္ေပၚမွာ ေရးထားတာက

“စိတ္ေျပာင္းအကၡရာ” တဲ့ဗ် ေအာက္ဖက္မွာေတာ့ စာကိုဖတ္ကာ သင္သြားလိုရာ သြားပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဖတ္ၿပီးေရာ အေဖက ဘူးကို ဖြင့္ၾကည့္ခိုင္းတယ္၊ ေတာ္ ေတာ္နဲ႕ ဖြင့္ မရဘူးဗ်ာ၊ ေနာက္ေတာ့မွ ပြင့္သြားတယ္၊ ပြင့္လဲသြားေရာ စာေလးတေစာင္ ထြက္က်လာတယ္၊ စာဆိုေပမယ့္ စကၠဴ ေပၚမွာ ေရးထားတာ မဟုတ္ဘူး၊ ပိတ္စလို ဟာေပၚမွာ ေရးထားတာ၊

ဟုတ္လား ဘာေတြေရးထားလဲ ဟု ေဒါက္တာရန္ေနာင္မွ စိတ္၀င္တစားေမး ေလရာ။

အေမေလး ငါ့တူရာ ဘာေရးထားလဲ ဆံုးေအာင္ မဖတ္၀ံ့ ပါဘူး။ ခုလဲ ဒီအေၾကာင္းေလးေျပာမလို႕။

ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ ေဆာရီးပါ ၊ ဆက္ပါဦး။

ကၽြန္ေတာ္လဲ ထြက္လာတဲ့စာ ကို ထုတ္ၿပီး ဖတ္တာေပါ့ ၊ စာကို စဖတ္တယ္ ဆိုရင္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာျဖစ္သြားတယ္မသိဘူး၊ သတိရလို႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ လက္ထဲမွာ ဓားႀကီးတလက္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့ ဗိုက္ကို ျပန္ေတ့ထားတာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အံ့အားသင့္ ေနတာေပါ့။

အေဖက ေတာ့ ရဲကိုဖံုးဆက္မလို႕ လုပ္ေနရာက ကၽြန္ေတာ္သတိရ လာမွန္းသိေတာ့ သူမဆက္ေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္နားေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတယ္ဘာျဖစ္သြားသလဲ အေဖ့ကို ေမးေတာ့ ၊

မင္းက စာကို ဖတ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ ေတာင့္ေတာင့္ ႀကီးုျဖစ္သြား တာနဲ႕ ငါလဲစာကို ေဆာင့္ဆြဲ လုလိုက္တယ္တဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေနာက္ေဖး ဘက္ကို တလွမ္းျခင္းလွမ္းသြားၿပီး ဓါး ကိုဆြဲလာတာတဲ့၊ သူလဲ ေအာ္ေပမယ့္ ဘာမွ ကၽြန္ေတာ္က သိပံုမေပၚလို႕ ရဲကို အေၾကာင္းၾကားမလို႕ လုပ္ေနတုန္း အခုလို ျပန္ၿပီး ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ (ဆက္ရန္)

ထူးထူးဆန္းဆန္း

12:24 PM

အေမာတေကာႏွင့္ ေျပးတတ္ လာလို႕လားမသိ တကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြႏွင့္၊ တဒိတ္ဒိတ္ႏွင့္ ခုန္ေနေသာ ရင္ကိုအတန္ငယ္ၿငိမ္သက္ သြားေစရန္ေရ ေအးေအးေလးတခြက္ ေသာက္ ခ်င္ေနသည္၊ သို႕ေပမယ့္ လူတကိုယ္လံုးမလႈပ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ကိုအားအင္ ကုန္ခန္း ေန ၿပီ။ သက္ျပင္းရွည္ တခ်က္ကိုေျဖးညင္းစြာ မႈတ္ထုတ္ရင္း ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာ့ခ် ကာ ေန႕လည္က အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေတြးၿပီး ထိတ္လန္႕လာမိျပန္သည္။ အတန္ၾကာေတာ့ သူအိပ္ေပ်ာ္သြား မိသည္။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ေန႕လည္က အျဖစ္ေတြ ျပန္ျမင္ေယာင္ ေနမွာ အမွန္ပင္ - - - - -

မနက္ ၈ နာရီ

သူတေယာက္ထဲေနသည့္ အခန္းမို႕ တခါတေလ ရႈပ္ပြေနတတ္လည္း အားသည့္ ရက္ဆို ရင္ေတာ့ အခန္းရွင္းေလ့ ရိွေပမယ့္ ဒီေန႕ေတာ့ သူစိတ္၀င္စားသည့္ အေၾကာင္း အရာ တခု ကသူ႕ကို အျပင္ထြက္ဖို႕ ျဖစ္လာသည္။ သူဆိုတာကေတာ့ ေဒါက္တာ ရန္ေနာင္ ၊ဆရာ၀န္ ျဖစ္လာခဲ့ဲၿပီးေနာက္ မွ မႏုသေဗဒ ႏွင့္ စိတ္ပညာ ကို ပိုမို စိတ္၀င္စားလာသူ။ ဒီပညာရပ္ အေပၚလဲ ဆက္လက္ ေလ့လာသုေသသန ျပဳ ရန္စိတ္အား ထက္သန္သူ တဦးလဲျဖစ္သည္။ သူစိတ္ အ၀င္စားဆံုးမွာ တဆံုတခု၏ ေသးဖြဲေသာ အက်ိဳးဆက္မွ ၾကီးမွားေသာ အေျပာင္း အလဲ ျဖစ္သြားျခင္းဟာ လူ၏စိတ္ႏွင့္ ဆက္ဆက္မႈရိွ မရိွ၊ ၿပီးေတာ့ ခႏၱာကိုယ္အေပၚ မည္သို႕သက္ ေရာက္တတ္သလဲ။ အဲဒီႏွစ္ခုဟာ တျပိဳင္နက္ ဆက္စပ္ၿပီး မည္သို႕ အလုပ္ လုပ္ သလဲ ဆိုတာေတြကို ေလ့ လာေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ တေန႕ကေတာ့ သူ႕ထံစာတေစာင္ ေရာက္ လာသည္။ စာမွာ မည္သည့္ ႏိုင္ငံ ၊ မည္သည့္ စာတိုက္ ကပို႕သည္ဟု မသိရဘဲ စာအိပ္ ေပၚတြင္ သာ သူ၏ လိပ္စာ ႏွင့္ အမည္တပ္ထားသည့္ အတိုင္းလက္ခံ မိေလသည္။ စာထဲ တြင္ စာေရးသူမွာ မစၥတာ အီဗရာဟင္ ဆိုသူ ျဖစ္ၿပီး ၊ သူ႕ထံတြင္ထုူးဆန္းေသာ စာရြက္တရြက္ ရိွေၾကာင္း ၊ မည္သည့္ ဘာသာျဖင့္ ေရးထားသည္ဟု ေဖာ္ရန္ခက္ခဲေၾကာင္း၊ သို႕ေသာ္ ထိုစာရြက္ ကိုဆံုးေအာင္ ဖတ္ၿပီး သည့္ သူတိုင္းသည္ ကိုယ့္ကို ကိုယ္သတ္ေသသြားေလ့ ရိွေၾကာင္း၊ သူကိုယ္တိုင္မွာမူ တ၀က္ခန္႕ ဖတ္ဘူးကာ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို အဆံုးစီရင္ ရန္အေတြးမ်ား ေပၚခဲ့သည္မွာ သံုးၾကိမ္ခန္႔ ရိွၿပီ ျဖစ္ၿပီး အထေျမာက္သည္ မရိွေသးေၾကာင္း၊

အခုလို ထူးဆန္းေသာ အရာမ်ားကိုေလ့လာၿပီး စိတ္ကို သုေသသန ျပဳေနသည့္ မစၥတာ ၇န္ ေနာင့္ အေၾကာင္းကို သူမိတ္ေဆြတစ္ဦး ထံမွ ၾကားသိရျခင္း ရိွသျဖင့္ အခုလို ဆက္သြယ္ရ ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ႏွင့္ သူ႕အားျပန္ဆက္သြယ္ရန္ လိပ္စာတို႕ကို ေရးထားေလ၏။

ေဒါက္တာရန္ေနာင္လဲ ေတြေ၀ျခင္း ၊ ထူးဆန္းျခင္း၊ မယံုၾကည္ ျခင္းမ်ားျဖင့္ ဆက္သြယ္ရန္ သင့္ မသင့္ ကိုစဥ္းစားေနမိ၏။ ဆက္သြယ္သြားေရာက္ရမည့္ ေနရာမွာ အလံုဘက္တြင္ ျဖစ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ဦးသည္ မိမိလို ဆရာ၀န္ေပါက္စ ေလးကို ထို သို႕ ဆက္သြယ္ရသည္ကို မေတြးတတ္ေအာင္ရိွေနရင္း ၀ါသနာပါသည္တေၾကာင္း၊ စိ္တ္ပညာႏွင့္ ပတ္သတ္လွ်င္ ထူးဆန္းမႈဟူ သမွ်ကို သိခ်င္သည္ကတေၾကာင္း၊ လူငယ္ပီပီ ေၾကာက္စိတ္ မရိွကာ အရာရာ စမ္သပ္ၾကည့္မွ ယံုႏိုင္မည္ ဟုစိတ္ထင္သည္က တေၾကာင္းျဖင့္ လာမည့္ အားရက္တြင္ သြားေရာက္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလ၏။ထို႕ေၾကာင့္ လူတဦးအား လမ္းစားရိတ္ ေပးကာ မစၥတာ အီဗရာဟင္ထံ လႊတ္ၿပီး လာမည့္ ရက္တြင္ သူလာမည့္ အေၾကာင္း ေျပာ ခိုင္းထားလိုက္ေလၿပီး ျဖစ္ကာ ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ အခ်ိန္မွာ ၉ နာရီခြဲ ျဖစ္ကာ ထိုသို႕ အျမန္ေရာက္ရန္ စိတ္အားထက္သန္ေနလ်က္ရိွကာ ျပင္ဆင္စရာမ်ားကို ျမန္ျမန္ ျပင္ဆင္ ေန မိေလသည္။

၈နာရီ ၄၅

အိမ္ေပၚမွ အေသာ့ေလးဆင္းလာရင္း လမ္းေပၚတြင္ေတြ႕သည့္ အငွားကား တစ္စီးကို တားလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ အလံုသို႕လိပ္စာပါသည့္ အတိုင္းသြားေရာက္ရန္ ေျပာလိုက္ေလ ၏။ လမ္းမွာ သမၼတအိိမ္ေတာ္နားတြင္ရိွၿပီး၊ မီးရထား လမ္းႏွင့္ ကပ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ တလမ္းလံုးမွာ သစ္ၾကီး၀ါးၾကီးမ်ား ျပည့္ေနၿပီး ျခံ အက်ယ္ၾကီးေတြ ျဖစ္ကာ အိမ္ေတြမွာလဲ ေရွး လက္ရာ ဘိုအိမ္ၾကီးမ်ားျဖစ္ ေၾကာင္းေတြေလသည္။ လမ္းသည္ အေတာ္ပင္တိတ္ဆိတ္ ၿပီးလူသြားလူလာ ကင္းလွ၏။ မ်ားမၾကာမီတြင္ လိပ္စာပါသည့္ အတိုင္း ထိုျခံၾကီးကို ေရာက္ေလ၏။ ၿခံေရွ႕တြင္ ကားရပ္ခိုင္းကာ ဆင္းၿပီးေနာက္၊ ျခံတံခါးကို တြန္းၾကည့္ရာ အလိုက္သင့္ ပြင့္သြားေလသည္။ ေခြးမ်ားထြက္လာမလား၊ အေစာင့္တေယာက္ေယာက္မ်ား ထြက္လာမည္လားဟု ထင္မိေသးသည္။ သို႕ေသာ္ မည္သူမွ်ထြက္လာျခင္း မရိွ ၊ ၿခံမ်ားမွားေန သလား၊ မျဖစ္ႏိုင္ လိပ္စာအရ ဒီေနရာအမွန္ပင္။ ထို႕ေနာက္ ျခံတခါးကိုတြန္းဖြင့္ၿပီး ေလ်ာက္လာ လိုက္သည္။ ၿခံထဲေရာက္မွ အေတာ္က်ယ္၀န္းေၾကာင္းသတိ ထားမိေလ၏။ ၿခံ၀ႏွင့္ အိမ္မၾကီးမွာ အနည္းငယ္လွမ္းၿပီး စိတ္အထင္ ကိုက္ ၂၀၀ ေလာက္ရိွမည္ ထင္ရ၏။ ေပၚတီကိုယ္ထဲမေရာက္ခင္ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ တိုက္ခံအိမ္ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ၾကီး ျဖစ္ကာ အေတာ္ အိုမည္ ထင္ရေသာ္လဲ အနီးေရာက္ေလေသာ္ အေတာ္အတန္ ေကာင္းမြန္ေန ေသးေၾကာင္း ေတြ႕ရသျဖင့္ လူေနသည္မွာ ထင္ရွားလွသည္ဟု စိတ္ထဲၿပံဳးမိလိုက္ေသးသည္။ ထူးဆန္းသည္က ခုခ်ိန္ထိ လူသူတဦးတေယာက္မွ မေတြ႕မိျခင္းပင္။ သူ႕စိတ္ထဲ တြင္ သရဲကား ထဲမွ အိမ္ၾကီးတခုအလား ျမင္ေယာင္မိရင္း ေၾကာက္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာေသး၏။ ပတ္၀န္းက်င္ကလဲ တိတ္ဆိတ္လြန္းကာ ေလေျပေလးတခ်က္ေ၀ွ႕ မွ အနည္းငယ္ယိမ္းသြားေသာ သစ္ရြက္ခက္သံေလးမ်ား ကသာ သူနဲ႕ အတူ အေဖာ္ျပဳေနေလ၏။

ေပၚတီကိုမွ တဆင့္အိမ္တံခါးကို ၀င္လာလိုက္သည္။ တံခါးေရာက္ရန္ ေလွကားေလးႏွစ္္ထစ္တက္ ရၿပီး ေျခာက္ေပခန္႕က်ယ္ေသာ အိမ္ကိုပတ္ ထားသည့္ လူသြားလမ္းေလးကို ျဖတ္ရေသးသည္။ ၿပီးေနာက္ တံခါး၀အေရာက္တြင္ တံခါးအား ေခါက္မည္ အလုပ္ တံခါးသည္ အလိုအေလ်ာက္ပြင့္ သြားၿပီး အထဲမွ ရုတ္တရက္ထြက္လာေသာ အသံ၊ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းက သူ႕အား ရုတ္တရတ္ - - - - -

(ဆက္ရန္)

ထူးထူးဆန္းဆန္း

2:11 PM

ေျပာခ်င္တာေတြေျပာ ပါရေစဦး၊ တေန႕တေန႔ အခ်ိန္နဲ႕မွ်ေပးေနတဲ့ အင္တာနက္ကေလးကို တမင္သက္သက္ လာၿပီးေစာင့္စား ေမွ်ာ္လင့္ ရင္းသံုးေနရသမို႕ ပို႔ေတြလဲတင္ရတာ ခက္သြားပါတယ္။
ဘေလာက္ဂါလဲ ၀င္ရတာတယ္မလြယ္ေလေတာ့ - - -အင္း - - - ရေအာင္ေတာ့ ေရးရမွာ ေပါ့ေလ။ အေၾကြးက်န္ေနတဲ့ တက္ေလာ့ဟုန္းလဲ ေရးရပါဦးမယ္။ ၀တၳဳရွည္ေလးလဲ ရံုးကစက္ထဲမွာ ထည့္ ထားတာ virus ကိုက္လို႕ ဟတ္ဒစ္ကို ေဖာင့္မန္႕ခ်လိုက္တာ ကုန္ပါေလေရာ၊ ျပန္လုပ္ရဦးမယ္။ ဘာမွ အသစ္မတင္လဲ လာလာ ေစာင့္ဖတ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ မိတ္ေဆြမ်ားကို အားနာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရဲ႕ အခက္အခဲေလးမ်ားကို နားလည္သည္းခံ ေပးရင္းခဏေတာ့ ေစာင့္ပါဦးလို႕ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မၾကာခင္ တကယ္အသစ္ေတြတင္ေပး ပါမယ္။ေ

12:22 PM